Один психоаналитик, который учился у Гурджиева, на свадебной церемонии провёл эксперимент. Стоя недалеко от хозяев, он наблюдал за проходившими гостями и понял, что никто из хозяев не слушал того, что говорили гости. Тогда он влился в поток гостей и, подойдя к одному из хозяев, тихо сказал:
— Сегодня умерла моя бабушка.
Хозяин ответил:
— Как прекрасно, как мило!
Он сказал то же самое другому хозяину, и тот ответил:
— Как мило с вашей стороны!
А жених на это сказал:
— Старина, пора и тебе последовать.
Մի հոգեբան, որը սովորել էր Գուջիևայի մոտ, հարսենական արարողությունին անցկացրեց փորձ։ Նա մոտիկ էր կանգնած տերերի մոտ և նայում էր անցնող հյուրերին և հասկացավ, որ ոչ մի տեր չէր լսում նրանց։ Այդ ժամանակ նա խառնվեց հյուրերի հոսքի և երբ մոտեցավ տերերից մեկին և ցածր ասաց․
-Այսօր իմ տատը մահացել է։
Տերը պատասխանեց․
-Ինչ հրաշալի է, ինչ հաճելի է
Նույն բանը նա ասաց մյուս տերին, և այն պատասխանեց․
-Ինչ հաճելի բան էք ասում։
Իսկ փեսան դրա վրա պատասխանեց․
-Եղբայր, ժամանակն է դու էլ նրան հետևես։
Ոչ մեկը ոչ մեկին չի լսում։ Դուք լսում էք այն, ինչ որ սպասում եք լսելու։
Սպասումը- դա ձեր ակնոցներն են։
Նանե Ժամհարյանի բլոգ 