Մանկությունից մարդը սկսում է ընկերներ ձեռք բերել: Այս գործընթացն ինքնուրույն է տեղի ունենում, այն ոչնչից կախված չէ և նույնիսկ չի գիտակցվում և չի դիտարկվում մարդու կողմից: Ընկերների հայտնվելն այնքան բնական է և հեշտ, որ ոչ ոք երբևէ չի էլ փորձում հարցեր տալ, թե ինչու նա սկսեց շփվել այս կամ այն անձի հետ և ինչո՞ւ սկսեց նրան ընկեր համարել:
Սա միայն հաստատում է այն փաստը, որ բարեկամությունը մարդու կյանքի անբաժանելի մասն է: Այնուամենայնիվ, մեծանալով շատերը հավանաբար վերանայում են ընկերությունը, նորովի են նայում մարդուն և աշխարհին և, ընդհանուր առմամբ, փոխվում են: Պատահում է նաև, որ նոր ընկերները գալիս են փոխարինելու հին ընկերներին, սոցիալական շրջանը փոխվում է, և մարդը, կարծես, չի շտապում պահանջներ ներկայացնել իրեն հին ընկերների դավաճանության մեջ: Բարեկամությունը, ինչպես ցանկացած այլ երևույթ, ունի տարբեր դրսևորումներ, և այն կարող է նաև փոխվել:
Ինչքան մեծանում է մարդը, այնքան ավելի շատ պահանջներ է նա ունենում, բայց այդ պահանջները չեն վերաբերում իրեն, այլ իրեն շրջապատող աշխարհին: Հանդուրժողականությունն ու շրջապատի հետ ընդհանուր լեզու գտնելու ցանկությունը մարում են երկրորդ պլանը ՝ տեղը զիջելով իրենց սեփական սկզբունքներին և համոզմունքներին:
Հաշվի առնելով նշված բոլորը, հավանաբար անհրաժեշտ է առանձնացնել ընկերության որոշ իրական կողմեր, խոսել այն մասին, թե ինչ է իրական ընկերությունը, տալ ձեր սեփական պատկերացումը այս իդեալական երևույթի մասին: Ինձ թվում է, որ իդեալական ընկերությունը ոչ մի դեպքում չպետք է սահմանափակվի սովորական շփմամբ, դատարկ խոսակցություններով և շաղակրատմամբ: Մի մարդ, որի հետ դուք պարզապես հետաքրքրված եք և շփվում եք շփման մեջ, կարելի է անվանել ընկեր, ընկեր, բայց ոչ ընկեր: Ընկեր կարող է կոչվել միայն մեկը, ում հետ դու պատրաստ ես ակտիվորեն ընկերներ ձեռք բերել, մեկը, ում օգնության վրա կարող ես հույս դնել և մեկը, ում պատրաստ ես օգնել:
Կյանքը դեռ չի կարելի անվանել այնպիսի կյանք, որը կարելի է անցկացնել առանց ընկերական օգնության: Մարդը հաճախ օգնության կարիք ունի, ո՞վ կտա այն, եթե ոչ ընկերը: Փոխադարձ օգնությունը ցանկացած բարեկամության հիմքն է, ոչ ոք չպետք է մոռանա դա:
Նանե Ժամհարյանի բլոգ 